Hoogtepunten/ dieptepunten, week 1

Vrijdag, het einde van de eerste week. Vandaag voor het laatste wonden verzorgd en volgende week begin ik in de schoen-/ prothesewerkplaats.

Even een overzicht van de meest interessante, indrukwekkende, mooie en moeilijkere momenten.

Het hoogtepunt deze week was misschien wel dat ik woensdag met Hielke en Kai bij een knie-operatie mocht kijken. Echt iets wat ik waarschijnlijk nooit meer mee zal maken. Ik heb er heel wat ingezoomde foto’s van gemaakt en Kai heeft het verhaal al uitgebreid beschreven (zie kaiopreis.waarbenjij.nu). Dus de details zal ik jullie nu besparen. Ik vertelde aan de tolk dat dit in Nederland onmogelijk zou zijn, tenzij je in een ziekenhuis werkt of een aansluitende opleiding doet. Hierop antwoordde zij dat dat in Vietnam hetzelfde is, maar dat ze voor ons de beste omstandigheden proberen te regelen zodat we zoveel mogelijk kunnen doen en zien. Echt geweldig!

Ook vandaag heb ik een kleine operatie gezien bij een vrouw die een bloedulcer had onder haar voet, waarbij ook het bot was geinfecteerd. Hier werd een groot gat in gesneden en al het aangetaste bot verwijderd. Vervolgens werd het gat helemaal doorgesneden tot bovenop de voet, om het schoon te kunnen maken. De onderkant werd dicht gemaakt en vanaf de bovenkant kan nu elke dag de wond verschoond worden (dat blijft dus gewoon open). Ik zal even een aparte fotorapportage van alle medische beelden plaatsten voor degenen die het ook interessant vinden.

Een ander bijzonder moment was gisteren tijdens het werken in de tuin bij het bejaardentehuis. Na een uur lang kleigrond scheppen, gingen we even pauze houden met onze vuurrode hoofden (wat de Vietnamezen erg interessant vinden) en drijfnat van het zweet (echt alsof je met je kleren onder de douch hebt gestaan, da’s niet overdreven). Tijdens de pauze werden we voorzien van koekjes en water. We gingen eerst langs de ouderen om koekjes uit te delen. Dus ik liep met een doos een aantal ruimtes in, maakte de verpakkingen open en gaf ze de koekjes. Sommige hadden nog maar zulke kleine stompjes dat je ze moest voeren. Toen kwam ik bij een vrouw die tegen me begon te praten (ik versta er natuurlijk geen enkel woord van). Ze was erg verminkt; geen voeten, geen vingers en geen neus meer. Ze wees telkens naar haar knie en begon te huilen. Dit was echt zo aangrijpend, alsof het dwars door mijn hart heen stak. Ik gaf haar de koekjes en legde m’n hand even op haar schouder. Later heb ik een tolk gevraagd om mee te komen. Ze vertelde dat ze last had van spiercontractie bij haar knie, waardoor het been dus niet meer gestrekt kan worden. En daardoor kan ze niet lopen en zit of ligt ze daar nu, al drie jaar binnen op dat bed. Ik vroeg of ze haar niet in een rolstoel kunnen zetten en naar buiten rijden, zodat ze kon kijken naar hoe we aan het werk waren. Dat werd meteen geregeld, er kwam verpleging met een rolstoel, ze werd erin gezet en ik mocht haar naar buiten rijden. Buiten zei ze echter dat het haar allemaal niet meer uitmaakt en na een tijdje was ze ook moe en wou ze weer naar bed. Ik vond het echt zo zielig en zou zo graag willen dat het leven voor haar iets leuker gemaakt kan worden. Het was wel duidelijk dat ze normaal niet de moeite nemen om de mensen in een rolstoel te zetten en even rond te rijden. Daarvoor is niet genoeg tijd of geld of personeel.

Verder was het wel erg leuk om te zien hoe veel ouderen (die nog wel konden lopen) langs de kant zaten te kijken hoe wij aan het zwoegen waren in de tuin. Op een gegeven moment ging ik hele grote, zware brokken kleigrond optillen en hard neergooien zodat ze kapot vallen. En telkens als ik er weer een deed riep een vrouw heel hard ‘boem…. boem….’ En allemaal moesten ze lachen. We werkten samen met de jeugd uit het dorp en het meisje met wie ik bij een berg zand stond (Van, ik had haar al eerder op het strand ontmoet) noemde mij ‘superwoman’. De ouderen genieten ervan. Onze tolk, Van, zei ook dat wij hier 'new air' brengen, alleen al door met zo'n groep lekker bezig te zijn.

Vanochtend stond ik om 5 uur op, om de zonsopkomst te bekijken. Uiteraard was dat prachtig. Eerst een paarse gloed, toen een gele ronde gloed en daarna kwam de rode bol de zee uit. Daarna gingen we beneden nog een beetje versieren met balonnen en slingers, want Wiesje is vandaag jarig. Na het versieren nog even een duik in de zee genomen en om 7:00 weer klaar voor het ontbijt.

Vanmiddag gaan we sporten met het personeel en vanavond hebben we een strandfeestje voor Wiesjes verjaardag. Dit weekend gaan we naar Nah Trang (zaterdag – zondag), vier uur rijden hier vandaan.

Bedankt voor alle leuke reacties. Leuk om te horen dat jullie vanuit Nederland onze gebeurtenissen volgen.

Tot maandag!

Liefs Eva